Uroczystość wręczenia Nagrody im. Adeli Pryszczewskiej-Kozołubowej Julii Skorupińskiej za pracę magisterską pt. „Doświadczenie jednostkowe w prozie i biografii Melchiora Wańkowicza”
27 września (sobota) 2025 roku o godz. 15.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Nagroda im. Adeli Pryszczewskiej-Kozołubowej za pracę dyplomową służy upamiętnieniu sylwetki naukowej tej badaczki. Trzymając rękę na pulsie współczesnej teorii literatury, prof. Adela Pryszczewska-Kozołubowa (1935-2022) nie rezygnowała ze zdrowego rozsądku ani jasności naukowego wywodu na rzecz teoretycznych nowinek, ekstrawaganckich mód intelektualnych ani hermetycznej, zanadto specjalistycznej terminologii. W okresie swojej aktywności akademickiej zdawała się reprezentować stanowisko wielkich mistrzów polonistyki: Juliusza Kleinera, Juliana Krzyżanowskiego, Ignacego Chrzanowskiego, Kazimierza Wyki, Artura Hutnikiewicza, słowem – tych, którzy za powinność uznawali przekazanie jak najszerszemu kręgu odbiorców jasno wyrażonej prawdy o dziedzictwie literatury polskiej. W opolskich realiach nie tylko w okresie 1945-1989, ale także w latach dziewięćdziesiątych w znacznej mierze skupiano się na kwestii polskości na Opolszczyźnie i w ogóle na Śląsku. Długie trwanie, pewne continuum w sferze kultury – wszystko to liczyło się, pozwalało kultywować swoją tożsamość, wprost być sobą bez względu na zmienne koniunktury lub dekoniunktury.
Po ukończeniu w Opolu studiów polonistycznych na seminarium magisterskim Stanisława Kolbuszewskiego objęła stanowisko asystenta w Katedrze Literatury Polskiej. Pod kierunkiem Władysława Studenckiego przygotowała dysertację doktorską Badania nad piśmiennictwem polskim na Śląsku w latach 1907-1939. W 1967 roku obroniła doktorat i opublikowała w wydawnictwie Instytutu Śląskiego monografię Wincenty Ogrodziński – historyk piśmiennictwa śląskiego. Rozprawę zrecenzowali: historyk literatury Artur Hutnikiewicz z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz teoretyk literatury Jan Trzynadlowski z Uniwersytetu Wrocławskiego. Odtąd Adela Kozołubowa została powołana na stanowisko adiunkta, została sekretarzem Katedry Literatury Polskiej, zastępcą kierownika zakładu, a z czasem, już po habilitacji, kierowała Zakładem Literatury Współczesnej i Teorii Literatury. Doskonale łączyła teorię z historią nowszych okresów literackich. Po doktoracie zmienił się rozkład akcentów w zainteresowaniach naukowo-badawczych. Na pierwszy plan wysunęła się proza narracyjna dwudziestolecia i pierwszych lat po wojnie, zwłaszcza twórczość pisarki przed i powojennej, Poli Gojawiczyńskiej. Adela Pryszczewska-Kozołubowa prowadziła wykłady oraz konwersatoria z historii literatury po roku 1918, a także opiekowała się sekcją literatury współczesnej Koła Naukowego Polonistów.
Laureatem nagrody, decyzją kapituły w składzie: śp. prof. Ludwik Kozołub, Dorota Heck i Jan Kurek została w 2025 roku Julia Skorupińska za pracę magisterską Doświadczenie jednostkowe w prozie i biografii Melchiora Wańkowicza. Rozprawę oceniano wysoko za oryginalność, niestereotypowe wykorzystanie źródeł, kultywowanie dobrych tradycji polonistycznych i jasne wyeksplikowanie egzystencjalnego znaczenia autobiograficznej twórczości Wańkowicza.
|
|
Region Dolny Śląsk NSZZ „Solidarność”, Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu oraz Ośrodek Pamięć i Przyszłość w ramach obchodów 45. rocznicy powstania NSZZ „Solidarność” zapraszają na panel dyskusyjny pt. „Solidarność we wrocławskich zakładach pracy”
26 września (piątek) 2025 roku o godz. 13.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Prowadzenie: Janusz Wolniak
W dyskusji wezmą udział: przewodniczący dolnośląskiej „Solidarności” Kazimierz Kimso, dyrektor wrocławskiego oddziału IPN dr hab. Kamil Dworaczek, dr Grzegorz Waligóra, Łukasz Sołtysik oraz świadkowie historii – działacze „Solidarności” z wrocławskich zakładów pracy.
Dodatkowe informacje o wystawie: www.klubmil.pl/31082025-wystawa-j-wolniaka-pt-nszz-solidarnosc-we-wrocawskich-zakladach-pracy
Dodatkowe informacje o dyskusji: solidarnosc.wroc.pl/solidarnosc-w-zakladach-pracy-panel-dyskusyjny |
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Towarzystwo Polsko-Serbołużyckie we Wrocławiu zapraszają na wykład Piotra Gaglika pt. „Refleksje Łużyckie 2025: historia, tradycja, polityka”
25 września (czwartek) 2025 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Przedmiot wykładu:
– Historia: Budziszyn – miasto kilkusetletnich wież
– Tradycja: krótko o 1200 letniej historii Serbołużyczan
– Relacja z Walnego Zjazdu „Domowiny” – marzec 2025 roku, wybory w Saksonii i powiecie budziszyńskim 2024 roku (ocena względnego zwycięstwa AfD, taktyka wyborcza Serbołużyczan, przedstawiciele serbołużyccy w samorządach gminnych, miejskich i w powiecie).
Piotr Gaglik jest współzałożycielem Dolnośląskiego Oddziału Towarzystwa Polsko-Serbskołużyckiego oraz należy do Stowarzyszenia „Dróg św. Jakuba”. Szlak prowadził przez Zgorzelec, dalej przez urokliwe wzgórza (rezerwat przyrody Kőnigsheiner Berge) z kulminacją Hochstein, a później w dół w kierunku Dőbschitz z dobrze zachowanym dworskim pałacem i parkiem. Dopiero po 3 kilometrach na zachód tuż za Lubijską Wodą (Lőbauer Wasser) osiąga się skraj serbołużyckiego obszaru etnicznego. W pobliskim małym miasteczku Wóspork (Weißenberg) w zasadzie Łużyczan już nie ma, ale mieszkają jeszcze na terenie gminy. Warto zwiedzić pałac i rezerwat Grodziszcze (Hrodźišćo – Grőditz), inne pałace i kościoły w łużyckich wioskach. Oczywiście, perłą Łużyc jest Budziszyn, ale ciekawy jest także Kamjenc (Kamenz) na zachodnim skraju obszaru gmin, gdzie zamieszkuje najmniejszy naród słowiański. Na wschód od tego miasta nie można pominąć katolickich parafii bogatych w serbołużyckie tradycje – Chróscicy (Crostwitz), klasztor Marijna Hwezda (Marienstern), Njeswacidło (Neschwitz), Wotrow (Ostro), Radwor (Radibor). Te pięć katolickich parafii to obecna ostoja narodowa Serbów Łużyckich.
Informacje o Towarzystwie Polsko-Serbołużyckim
We wrześniu przed 20 laty powstał Oddział (początkowo wrocławski później dolnośląski) Towarzystwa Polsko- Serbołużyckiego we Wrocławiu. Organizacja ta ma swoją siedzibę w Warszawie i grupuje głównie przyjaciół Łużyc ze środowiska naukowego. Pewnym wyjątkiem jest tu wieloletni prezes Towarzystwa dr Zbigniew Gajewski, z Sochaczewa, dawny członek Akademickiego Związku Przyjaciół Łużyc „Prołuż.” Oddział założony w 1995 r. we Wrocławiu, wówczas jedyny i najliczniejszy poza Warszawą, skonsolidował dwa niewielkie liczbowo środowiska. Pierwsza grupa obejmowała głównie przyjaciół Łużyczan i pracowników nauki skupionych w kole zainteresowań tym najmniejszym narodem zachodniosłowiańskim przy wrocławskim Towarzystwie Ludoznawczym. Jego animatorem był wówczas prof. Krzysztof Mazurski, wybitny znawca spraw łużyckich po obu stronach Nysy Łużyckiej. Wspomagał profesora m.in. dr Mieczysław Trojan. Koło było niejako kontynuatorem wrocławskiej tradycji Prołużu – powojennej kilkuletniej działalności akademików wspierających kwestię łużycką, zaniechanej z powodów politycznych po 1949 roku. Do drugiej grupy należały dotychczas niezorganizowane osoby spotykające się przy okazji rozwijania swoich zainteresowań w Gabinecie ŚląskoŁużyckim. Wypada nadmienić, że ten nieistniejąca już (niestety!) komórka w strukturze Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, opiekowała się niejako jednymi z najcenniejszych i najliczniejszych zbiorów lusatików na terenie Polski. Zatem do historii powstania Oddziału zaliczyć należy anegdotyczne i inspirujące do powstania oddziału spotkanie Piotra Gaglika z Ludmiłą Gajczewską, córką ostatniego powojennego lektora języka górnołużyckiego we Wrocławiu, Gwidona Wrzosińskiego. Piotr został pierwszym przewodniczącym wrocławskiego Oddziału Towarzystwa.
Dodatkowe informacje [pdf]
|
|
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 następna > ostatnia >>
|
|
Strona 6 z 36 |
Spotkanie transmitowane online